Tegen het lawaai in

Over de kracht van niet schreeuwen in een schreeuwerige wereld

Soms lijkt het alsof alles wat zacht is, wordt overschreeuwd. Wie twijfelt, wordt onderbroken. Wie nuance zoekt, raakt uit beeld. En wie niet schreeuwt, wordt niet gehoord.

Dat kan voelen als verliezen. Alsof stil zijn gelijk staat aan zwijgen. Alsof je niets bijdraagt zolang je het niet hardop roept. Maar dat is niet waar.

Er schuilt kracht in zachtheid. Niet de kracht die wint in een discussie, maar de kracht die blijft staan als de echo’s zijn uitgestorven.

Zacht zijn vraagt iets. Niet van de ander, maar van jezelf. Het vraagt dat je niet meegaat in het tempo dat je wordt opgelegd. Dat je ruimte houdt om te blijven voelen waar je eigenlijk voor staat — ook als dat nergens op lijkt te passen.

Soms is niet schreeuwen geen zwakte, maar weigeren om jezelf te verliezen in geluid. Soms is luisteren een daad van verzet. En soms is het krachtigste wat je kunt doen: blijven spreken met zachtheid, ook als niemand erom vraagt.

Je hoeft niet harder te praten om gehoord te worden. Je hoeft niet altijd zichtbaar te zijn om aanwezig te zijn. Wat je zegt, blijft langer hangen als het niet geduwd wordt, maar gedragen.