De eenzaamheid van het midden

Waarom nuance geen gebrek aan overtuiging is, maar een vorm van zien en soms, van volhouden

Het midden is geen neutraal gebied. Het is geen veilige zone waar men zonder kleerscheuren doorheen wandelt. Het is een plek vol geruis. Tussen de schreeuwers links en de schreeuwers rechts staat het midden niet stil, het wankelt. Niet omdat het geen mening heeft, maar omdat het ze allemaal hoort. Niet omdat het niets voelt, maar juist omdat het alles voelt.

Het midden probeert nuance te bewaren waar de wereld polariseert. Het zoekt woorden die niet aanvallen, maar openbreken. Maar wie weigert partij te kiezen, krijgt vaak beide kampen tegen zich. Want niets maakt mensen bozer dan iemand die hun gelijk niet volledig bevestigt.

Er wordt gezegd dat twijfel een zwakte is. Maar misschien is het een vorm van moed. De moed om te blijven luisteren, om ongemakkelijke waarheden aan beide kanten te erkennen, om geen identiteit te bouwen op vijandbeelden.

Wie in het midden leeft, leert het verschil tussen stilte en onzichtbaarheid. Tussen begrip en goedkeuring. Tussen vrede willen, en vrede houden ten koste van alles.

Het midden is vermoeiend. Niet omdat het geen standpunt heeft, maar omdat het steeds moet bewijzen dat het bestaan ervan ertoe doet. Dat nuance niet hetzelfde is als lafheid. Dat je ook op een brug kunt staan, niet om nergens bij te horen, maar juist om te verbinden.

De eenzaamheid van het midden is niet de afwezigheid van kleur. Het is de aanwezigheid van álle kleuren, tegelijk. En de weigering om er maar één uit te roepen tot de enige juiste.